Parcela (dawniej Parcela-Obory) - wieś położona w województwie mazowieckim, w powiecie piaseczyński, w gminie Konstancin-Jeziorna, niespełna 25 km od centrum Warszawy . W okolicy znajdują się miejscowości: Słomczyn, Cieciszew, Piaski, Turowice, Habdzin. Otoczenie wsi tworzą rezerwaty przyrody: Olszyna Łyczyńska, Łęgi Oborskie, Skarpa Oborska, Wyspy Zawadowskie i Świderskie oraz Chojnowski Park Krajobrazowy. W odległości 3 km płynie Wisła – królowa polskich rzek. Tak unikatowe położenie sprzyja rozwojowi rekreacji i turystyki weekendowej. Liczne szlaki turystyczne zachęcają do wycieczek pieszych lub rowerowych.
Wieś otoczona jest 3 głównymi ulicami: Krzysztofa Kamila Baczyńskiego, Podlaska, Grzybowska.
Parcela
Historia miejscowości o nazwie Parcela jest niezmiernie krótka, po raz pierwszy w spisach urzędowych wymieniona została w roku 1971, choć pod zwyczajową tą nazwą funkcjonowała już nieco wcześniej. Po utworzeniu w roku 1973 weszła jako wieś w skład utworzonej wówczas gminy Konstancin-Jeziorna. Nazwę swą wzięła od rozparcelowanych ziem wchodzących w skład dawnego majątku dziedziców dworu w Oborach, które po 1945 roku zostały podzielone wskutek tzw. Reformy Rolnej. Już wcześniej zresztą Potuliccy wyprzedawali znajdujące się w tym miejsce ziemie, na których zaczęto budować domy, jednak zjawisko to nasiliło się w latach pięćdziesiątych. Po przemianach ustrojowych po roku 1990 miejscowość zatraciła w zasadzie swój dawny, wiejski charakter, stając się gęsto zabudowana. Jednak o ile Parcela liczy ledwie kilkadziesiąt lat, historia ziemi na której się znajduje jest dużo starsza, zaś do połowy XIX wieku znajdowała się w jej miejscu wieś o nazwie Borek.
Osiedlano się w tym miejscu już wcześniej, ślady ceramiki na polach położonych u stóp skarpy wskazują na obecność ludzi już w starożytności oraz wczesnyn średniowieczu. Jednakże początki stałego osadnictwa wiązać należy z funkcjonowaniem szlaku hadlowego, który we wczesnym średniowieczu łączył Marsylię z Kijowem, wiodąc przez całą Europę, na terenie tej części Mazowsza prowadząc wzdłuż wiślanego brzegu. Koryto Wisły znajdowało się w tym czasie znacznie bliżej skarpy, jego pozostałością są starorzecze i las, znany jako rezerwat Łęgi Oborskie. Kupcy odwiedzali te tereny jeszcze przed chrztem przyjętym w roku 966 przez Mieszka. Na terenie Parceli odnalezione zostały monety z kalifatu bagdadzkiego, datowane na lata panowania emirów samanidzkich tj. 924-946.
Z czasem brzeg Wisły odsunął się na wschód, pozostawiając starorzecze opopodal którego w rosnącym tu lesie założono osadę, nazywając ją Borek. Nie sposób stwierdzić, kiedy powstała, ślady osadnictwa w bezpośredniej bliskości Parceli datowane są na XIII wiek. Niedaleki Cieciszew istniał już w roku 1236 gdy fundowano tam parafię, jednak większość tutejszych miejscowości po raz pierwszy wzmiankowana jest w dokumentach pochodzących z XIV-XV wieku. Tereny Parceli leżały wówczas w dobrach rycerskiego rodu Pierzchałów, który podzielił ziemie na dwie części, a rody wzięły nazwę od dwóch tutejszych głównych ich siedzib – Oborscy od Obór zaś Cieciszewscy od Cieciszewa. Granica dóbr przebiegala na terenie obecnej Parceli. Borek po raz pierwszy wzmiankowany został w roku 1510, gdy oba te rody wywodzące się od Stanisława Pierzchały spisując ugodę stwierdzły, iż ziemie cieciszewskie pozostaną w rodzie Cieciszewskich, zaś Obory i Czernidła (położone wówczas vis a vis Borka na drugim brzegu starorzecza) należeć będą do Oborskich. Jak zanotują „granica rozdzielająca biegnie przez pole między wsią Borek w dobrach Czernidelskich a wsią Gozdzie w dobrach cieciszewskich i od Wisły z prawej strony naprzeciw Goździ i od Czernideł z lewej strony naprzeciw Borka.” Starorzecze posiadało wówczas jeszcze stałe połączenie z Wisłą, która przepływała tędy aż do Jeziorki, a Borek stał się dziedziczną częścią Oborskich z Czernideł i wraz z ich dziedzicami przechodził zmienne koleje losu. Często pojawiał się w ówczesnych dokumentach sądowych, gdy potomkowie Oborskich wywodzili swe prawa do miejscowości. W roku 1643 Jakub Oborski sprzedał Borek wraz ze swą częścią spadku hetmanowi Stanisławowi Koniecpolskiemu, którego syn już 7 lat później scedował wieś w ręce kasztelana Jana Wielopolskiego.
Wiek XVII to okres największej świetności Borka. Wieś stanowiła tzw. ulicówkę, położona była wzdłuż starorzecza. Prowadzone w roku 2016 badania archeologiczne doprowadziły do odkrycia pochodzącej z tego okresu chaty, odnaleziono także wiele zabytków zycia codziennego.
Kresem miejscowości była paradoksalnie próba ochronienia jej od wylewów Wisły, która rozlewała się szeroko, a tzw. „cofka” w starorzeczu niszczyła uprawy. Pod koniec XVIII wieku z polecenia właścicielki Obór Urszuli Wielopolskiej przeprowadzono prace terenowe, dokonując zasypania części starorzecza, które za Cieciszewem wpadało do Wisły. W okolicach folwarku Goździe w miejscu zatamowania przepływu wody powstała droga istniejąca do dzisiejszego dnia. Na początku XIX wieku dokonano regulacji wody wpływającej z Jeziorki, zmieniając jej bieg na potrzeby powstającej Papierni. Powyższe sprawiło, iż ciek wodny przepływajacy z Wisły przez Obory zmienił się w staw i uległ atrofii. Doszło do zabagnienia, prowadzącego w rezultacie do powstania rezerwatu Łęgi Oborskie. Powyższe sprawiło, iż wieś Borek została pozbawiona wody pitnej, a coraz cięższe warunki życia na bagnach spowodowały, iż gdy w roku 1865 realizowano carski ukaz o uwłaszczeniu, mieszkańcy Borka uzyskali nadania ziemi w innych okolicznych wsiach, a Borek został przeniesiony w okolice Opaczy, gdzie jako coraz bardziej zapomniana nazwa terenowa istnieje do dzisiaj. Być może wpływ na to miał także fakt, iż wzdłuż drogi prowadzącej z Cieciszewa do Obór poprzez wieś na drzewach powieszono schwytanych w marcu 1863 roku Powstańców Styczniowych z oddziału Ziemomysła Kuczyka. Miejsce ich kaźni i pochówku upamiętniać ma znajdujący się na granicy Parceli pomnik. Wkrótce dawne tereny wsi stały się polami uprawnymi należącymi do pobliskich folwarków – w Goździach, Maryninie i Łyczynie, należącymi do Potulickich, ostatnich dziedziców Obór. To ich ziemie rozparcelowano, rozpoczynając osadnictwo rolne. Większą część terenów sąsiadujących oddano dla SGGW.
Obecnie Parcela nie jest już wsią rolniczą i praktycznie nikt nie ma pojęcia o dawnej historii tych terenów. We wsi brak zabytków kultury materialnej, jednym z najstarszych obiektów jest kapliczka Matki Boskiej Różańcowej na rostaju dróg, ufundowana 15 maja 1950 roku przez pogrążonego w żałobie ojca, któremu w wypadku zginąć miał syn. Oznacza ona również zgodnie z tradycją kres wsi.
W celu głębszego poznania historii naszej okolicy zapraszamy na stronę: http://konstancinjeziorna.blox.pl/t/465902/Parcela.html